LO MOT MAI BÈL

Los mots malmenats pels escolans s’amassèron.
- Anem, anem, diguèt lo mot FRAIRE d’una votz doça. Avèm decidit de causir un president. Sèm d’acòrdi ?
- Òc, òc ! Causissèm un president. Es el que mandarem al mèstre quand los enfants nos maltractaràn tròp.
- A ! Avètz rason, diguèt dins un sospir lo mot CHAVAL. Ieu, per exemple, tremòli quand me meton al femenin.
- E ieu alara, diguèt lo vèrbe ÈSSER , sabètz çò que fan per me conjugar ! Es una abominacion !
- Anem, anem, diguèt lo mot BONTAT, cal compréner : son mainatges. Es malaisit per eles.
- Afanam-nos, diguèt lo mot PENDULA. Qual vòl èsser president ?
- Pas ieu, diguèt lo mot CRENTÓS.
- Ieu, diguèt lo mot FÈRRE. Soi bèl e galhard.
- Es pas vertat, diguèt lo mot CÒR dins sas bocas ròsas. Lo mai bèl es lo mot MAIRE, lo mai polit, lo mai doç.
Lo mot MAIRE porgiguèt sos braces maganhoses. Los autres mots s’escartèron. Lo silenci se faguèt.
- Amics, mos amics los mots dels libres e dels òmes, escotatz-me plan. Cresi qu’ai trobat lo mot que cal per èsser president ! Es curiós, es un mot pas que de quatre letras. Lo presèssem pas, l’escafèssem e aquò seriá acabat cap e tot.
- Aquò’s lo mot PATZ, cridèron totes.
- Òc, lo mot PATZ serà president !
- E ara, cal dintrar, diguèt lo mot TRABALH que se fretava las mans.
Tirat e revirat de Pierre Gamarra, Les mots enchantés.