Laura, qu’aviá de potons de tango, trabalhava de secretària pel gestionari immobiliari del primièr estatge. La coneguèri una nuèch de julh que lo cèl cargava brumas e desesper. Dormissiái a la serena sus un banc de la plaça, quand la lifada d'unas bocas me desrevelhèt.
« As besonh d’un endrech per t'installar ? »
Laura me menèt fins a la pòrta. L'edifici èra un d’aqueles mausolèus verticals que trèvan la vila vièlha, un laberint de gargolhas e petaçatges ont, sul lindal, se legissiá 1866. La seguiguèri dins l’escalièr, gaireben a paupas. Jos nòstres passes, l’edifici cracava coma un vaissèl vièlh. Laura me demandèt pas res, ni ficha de paga ni referéncia. Valiá mai, pr’amor qu’a la preson, te donan pas ni una ni l’autra. L’apartament al darrièr estatge, un membre penjat dins la brossa dels teulats, èra grand coma ma cèla. « Lo preni », diguèri. Per tot dire, après tres ans de preson, m’èri perdut lo sens de l’odorat, e per las voces que transpiravan per las parets, aquò èra pas res de nòu. Laura montava gaireben totas las seradas. Sa pèl freda e son alen de nebla èran las solas causas que cremavan pas dins aquel estiu d’infèrn. A las clicas, Laura davalava los escalièrs en silenci. Durant lo jorn, ne profechavi per penequejar. Los vesins avián aquela amabilitat doça que dona la misèria. Comptèri sièis familhas, totas amb d’enfants e de vièlhs que sentissián a suja e a terranha. Estimavi lo sénher Florián, que viviá just en dejós e pintrava monacas a la comanda. Passèri de setmanas sens sortir de l’edifici. Las aranhas traçavan d’arabesques sus ma pòrta. Dòna Luisa, la femna del tresen, totjorn me montava un pauc per manjar. Sénher Florián me prestava de revistas vièlhas e me prepausava de partidas de dominò. Los mainatges del vesinatge me convidavan a jogar a cluquet. Pel primièr còp dins ma vida, me sentissiái plan aculhit, gaireben estimat. A mièjanuèch, Laura portava sos dètz-e-nòu ans estropats dins de seda blanca e se daissava far coma se foguèsse lo darrièr còp. L’aimavi fins a l’alba, m’assadolant dins son còs de tot çò que la vida m’aviá raubat. Puèi somiavi en blanc e negre, coma los gosses e los damnats. Quitament los macats de la vida coma ieu an tanben drech a un brieu de felicitat dins aqueste monde.
Aquel estiu foguèt mieu. Quand, fin agost, arribèron los de la comuna, los prenguèri per de policièrs. L’engeniaire de las demolicions me diguèt que el aviá pas res contra los ocupants, mas o deplorava, anavan dinamitar l’edifici.
« Deu èsser una error », diguèri.
Totes los moments de ma vida començan amb aquela frasa. Me roncèri pels escalièrs fins a l’ofici del gestionari per cercar Laura. Tot çò que trobèri foguèt un pòrtamantèl e fòrça polvèra. Pugèri a l’apartament del sénher Florián. Cinquanta monacas sens uèlhs se descompausavan dins las tenèbras. Percorreguèri l’edifici en cerca d’un vesin. Corredors silencioses jos los escombres.
« Aqueste edifici es condemnat dempuèi 1939, -jove-, » m’informèt l’engeniaire. La bomba que tuèt totes los estatjants gastèt l’estructura definitivament ».
Aguèrem de mots. Lo butèri dins los escalièrs, cresi. Aqueste còp, lo jutge me manquèt pas. Los ancians camaradas de preson m’avián gardat la colqueta :
« Finala, totjorn tornas. »
Hernán, lo de la biblioteca, me trobèt lo retalh de jornal que parlava del bombardament. Sus la fòto, los còsses èran alinhats dins de caissas de pin, desfigurats per la mitralha mas reconeissables. Un sudari ensangnosit s’estirava sul paviment. Laura èra vestida de blanc, las mans sul pièch dobèrt.
Dos ans son passats, mas en preson vivèm o morissèm de remembres. Los gardas de la preson se creson fòrça intelligents, mas Laura se sap jogar dels contraròtles. A mièjanuèch, sas bocas me despèrtan. Me pòrtan de sovenirs del sénher Florián e dels autres.
« Me voldràs totjorn, vertat ? », demanda ma Laura.
E ieu li disi de òc.
(Tirat e revirat de Carlos Ruíz Zafón, La ciudad de vapor)
