Un còp èra una formiga e una cigala, fòrça plan amigadadas. Tota la davalada, la formigueta trabalhèt sens repaus, trabalha que trabalharàs, amassant noiridura per l’ivèrn. Aprofeitèt pas brica del solelh, del ventolet suau, nimai de las parladissas entre amigas lo ser, en tastar una bona cervesa plan fresca.
D’aquel temps, la cigala fasiá la vida amb sas companhas dins los bars de la vila, cantant, dançant, se solelhant, prenent plaser sens se mainar de la marrida sason que mancariá pas d’arribar !
Puèi, quand venguèt la fred, la formigueta alassada pel trabalh s’embarrèt dins son ostalet comol de resèrvas fins al fustam.
Tot bèl just la pòrta clavada, vaquí que qualqu’un la crida del defòra. Aquò’s son amiga la cigala dins un veïcul d’espòrt flame nòu amb un mantèl mai que mai luxuós que i fa :
- Adieu, polideta ! Me’n vau passar l’ivèrn a París, me podràs susvelhar l’ostal ?
La formigueta respond :
- Plan segur, mas de que t’es arribada ? Ont as trapada la moneda per crompar aquèla veitura e aquel mantèl ?
La cigala :
- Figura-te que cantavi dins un bar la setmana passada e a un productor li agradèt la mía votz. Signèri un contracte per d’espectacles a Paris. A prepaus, as besonh d’un quicomet d’amondaut ?
- Òc, respondèt la formigueta, vegèsses lo sénher La Fontaine de còps que i a, que se’n ane cagar a la vinha !
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada