SE CONTENTAR (Italo Calvino,
Prima que tu dica)
Èra un país ont tot èra proïbit.
La sola causa que se podiá far èra de jogar a la lippa*. Los ciutadans s’acampavan dins los prats en defòra del vilatge e aquí se passavan las jornadas a jogar.
E coma las interdiccions avián començat pauc a cha pauc e totjorn per de motius justificats, digús disiá pas res e s’adaptava.
Passèron las annadas. Un jorn, los governadors se trachèron que i aviá pas mai de rason que tot foguèsse proïbit e mandèron de messatgièrs per anonciar als ciutadans que podián far çò que volián.
Los messatgièrs encontrèron los ciutadans ont avián costuma de s’acampar.
- Sapiatz, diguèron, que d’ara enlà, pas res es proïbit.
Los ciutadans demorèron a jogar a la lippa.
- Avètz comprés ? tornèron los messatgièrs. Sètz liures de far çò que volètz.
- Va plan, respondèron los ciutadans. Nautres jogam a la lippa.
Los messatgièrs s’afanèron per remembrar quantas ocupacions bèlas e utilas existissián a las qualas s’èran vodats un còp èra e tanben las nòvas que podián practicar d’ara endavant. Mas los ciutadans contunhavan de jogar, un còp puèi un autre, gaireben sens alenar.
De veire qu'èra pas la pena d’insistir, los messatgièrs tornèron portar l’informacion als governadors.
- Es pas complicat, diguèron los governadors. Proïbiscam la lippa.
Es alara que lo pòble faguèt la revolucion e los tuèt totes.
E sens pèrdre una estona, tornèron al jòc de la lippa.
* La tòca d’aquel jòc vièlh (espandit de Miègterranèa occidentala a Índia) es de trucar una pichona pèça de fusta amb un margue per la far sautar e la tustar per la mandar lo mai luènh possible.
