Lo mendre mot, li donèsses una anma, se confla coma una pasta, crema coma un pan al forn, e se desplega coma un pofre, e avida mila filhs coma un ventre generós. Primièr lo veses pas, te’n mainas pas : es aquel fasme grisenc que se va fondre amb las brancas e que digús n’imagina sa vida. Puèi remena, non pas del vent que lo fariá tremolar coma una fuèlha. Se desvelha, alena, manja. Vendrà, qual o sap, verda cicindèla o escur escarabat beluguejant, abelha modèsta, formiga fidèla, aucèl lira, èstre infinit entre las colors e los sòmis, servicial o mèstre...
[...]
Prenes un mot, prenes una frasa, disiá Sénher St-Jouary e los viras, los reviras, los agachas, los sospesas, coma calhaus, joièls, parpalhons. E finisson per te contar fòrça istòrias. E ne cal d’atencion, de paciéncia. Prenes aquel mot lo matin, lo prenes lo ser, lo prenes dins la calor o dins la nèu, lo prenes per rire e lo prenes per plorar... Es atal que se fa lo torn del monde e lo torn de la vida...
Ieu, daissèri pas jamai la gara Matabiau, e pasmens ne faguèri de viatges... Cal saupre laurar lo sieu camp...
Revirat del roman Les lèvres de l’été (Pierre GAMARRA)
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada