Longtemps, la Mòrt Roja despoblèt l’encontrada. Jamai pèsta foguèt tant òrra e tant mortala. Son encarnacion èra la sang, - lo roge e l’orror de la sang.
Èran de dolors agudas, un vertige subte, puèi una susor granda pels trauquilhons e la dissolucion de l’èstre. De tacas porpras sul còs e subretot per la cara de la victima, la fòrabandissián de l’umanitat e li tampavan tota ajuda e tota simpatia. L’invasion, la progression, la resulta de la malautiá, tot aquò èra pas que l’afar de mièja ora.
Mas lo prince Prospero èra aürós, valent e clarvesent. Quand aguèt los domenis a mitat despoblats, convidèt un milierat d’amics galhards e allègres de còr, causits entre los cavalièrs e las damas de sa cort e se faguèt amb eles una retirada prigonda dins una de sas abadiás fortificadas.
Èra un bastiment bèl, una creacion del prince, d’un gost excentric e pasmens grandiós. Una paret espessa e nauta fasiá cinta. Aquesta paret aviá de pòrtas de fèrre. Los cortesans, un còp dintrats, empleguèron fornèls e martèls per sòudar los ferrolhs. Decidiguèron de s’embarrar contra las impulsions agarridas del desespèr del defòra e de tampar tota eissida a las frenesias del dedins. L’abadiá foguèt plan aprovesida. Mercé aquelas precaucions, los cortesans podián far rampèl a la contagion.
Lo mond exterior s’adobariá coma o poiriá. Dins l’espèra, caliá èsser caluc per s’atristar o per pensar. Lo prince aviá provesit per totes los mejans del plaser. I aviá de bofons, i aviá d’improvisators, de dançaires, de musicaires, i aviá çò bèl jos totas las formas, i aviá lo vin.
E dedins, i aviá totas aquelas polidas causas e mai la securitat. Defòra, la Mòrt Roja.
Foguèt al cap de cinc o sièis meses d’aquela retirada, mentre que lo tempèri senhorejava defòra amb encara mai de ràbia, que lo prince Prospero gratifiquèt sos mila amics d’un bal de masquetas de la mai polida pompa.
Tablèu deliciós qu’aquela mascarada !
(Adaptat d'Edgar Poe)
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada