- Ai descobèrt, respondèt Gargantua, en seguida a de longas e menimosas recercas, un biais de me fretar lo cuol. Es lo mai chanut, lo mai requist e lo mai perfèit que jamai se vegèt.
- Qual es ? diguèt Grandgousier.
- Es çò que vos vau contar, diguèt Gargantua.
[...] i a pas mai crane freta-cuol qu’un aucon plan borrilhut, pro que se li tenga lo cap entre las cambas. Cresètz-me, sentissètz al trauc un plaser meravilhòs, tant per la doçor d’aquela borra coma per la bona calor de l’aucon que passa aisidament de la tripa del cuol e dels autres budèls fins a la region del còr e a la del cervèl. Cregatz pas que la felicitat dels eròis e dels miègs-dieus que son als Aliscamps tengan a l’alapeda, a l’ambrosia o al nectar coma dison las vièlhas del canton. Ven, segon mon vejaire, a çò que se fretan lo cuol amb un aucon...
La vie très horrificque du grand Gargantua père de Pantagruel (1534) revirat en lengadocian.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada