Giulia èra una dòna granda e polida, de la talha fina coma la d’una anfòra, de las possas e de las ancas poderosas. Deviá aver aguda de jove una mena de salvatja e solemna beutat. Ara, la cara èra rufada per las annadas e jauna per la malària, mas dins aquela constitucion sevèra demoravan los signes de l’anciana beutat, coma las parets d’un temple antic qu’a perdut los marmes que l’ornavan mas sèrva entièras las formas e las proporcions. Sul grand còs majestuós, dreit, que respirava una fòrça bestiala, se quilhava, cobèrta de la punta, una tèsta pichona, d’un oval long. Lo front èra naut e dreit, barrat a mièjas d’una flòta de pels fòrça negres, lisses e grasses. Los uèlhs en amètla, negres e opacs, avián lo blanc venat de blau celèst e de brun, coma los dels cans. Lo nas èra long e fin, un pauc arcat. La boca larga, de las pòtas finas e pallinèlas amb un plec amar, se dobrissiá dins un rire marrit sus doas rengadas de dents lusentas, poderosas coma las d’un lop. Aquela cara aviá una fòrta marca arcaïca, non pas del biais de l’epòca grèca o romana mas mai misteriosa e crudèla, nascuda sus la quita tèrra, franc de tot rapòrt e escambis amb los òmes, mas ligada a la glèba e a las etèrnas divinitats animalas. S’i vesiá une freda sensualitat, una ironia escura, una crudeltat naturala, una arrogància impenetrabla e una passivitat plena de poténcia, que se ligavan dins una expression a l’encòp sevèra, intelligenta e marrida. Dins l’ondejament de la punta e de la larga gonèla corta, amb las cambas longas e verturosas coma socs, aquel grand còs se moviá amb de gèstes lents e equilibrats, plens d’una fòrça armoniosa e portava, dreit e altièr sus aquela fondament monumental de maire, la pichona e negra tèsta de sèrp.
Carlo Levi (
Cristo si è fermato a Eboli).
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada