LUÍS SEPÚLVEDA

Pendent cinc meses, formèt e afinèt son gost per la lecture, mentre que s’emplenava l’esperit de dobtes e de responsas. En tornant legir los tèxtes de geometria, se demandava se, vertadièrament, valiá la pena de saber legir e, d’aquela mena de libre, servèt pas qu’una sola longa frasa que desforrelava dins los moments de mala umor :
« Dins un triangle rectangle, l’ipotenusa es lo costat opausat a l’angle dreit ».
Frasa que, mai tard, provocava una brava estupor pels estatjants de El Idilio que la recebián coma un viralenga dessenat o un renegament evident.
Los tèxtes d’istòria li semblèron una cordelada de messorgas. Cossí èra possible qu’aqueles monsuròts pallinèls, gantats fins al coide e cargats de bragas de funambule, foguèsson capables de ganhar de batalhas ? Bastava los veire, las boclas plan adobadas, flotejantas al vent, per se mainar qu’aqueles mistoflets èran pas pro rusats per tuar sonqu’una mosca.
De tal biais que los episòdis istorics se trobèron forabandits de sos gostes de lector.
(Tirat e revirat de Un viejo que leia novelas de amor de Luis Sepúlveda).