Lo caladaire lèva lo cap e, apiejat sul margue, m’agacha a travèrs las grasilhas de sas lunetas, mas quinca pas.
I torni. De badas.
- Es sord e mut, me disi e contunhi lo camin.
A pena cent mètres mai luènh, l’ausissi que me crida en bolegant lo margue. Me’n torni e me fa :
- Vos caldrà doas oras.
- E perqué l’avètz pas dit sulpic ?
- Sénher, m’explica lo caladaire, me demandatz quant de temps cal per anar de Corbigny a Saint-Révérien. Avètz un biais marrit de demandar las causas. Cal çò que cal. Aquò depend de l’anar. O sabi cossí anatz, ieu ? Alara, vos daissèri caminar. Vos agachèri un bocin. Puèi comptèri e ara o sabi, vos pòdi entresenhar : vos caldrà doas oras
(Tirat de Jules Renard, Renseignement).
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada