« Pasmens, sabiá qu’aquela cronica podiá pas èsser la de la victòria definitiva. Podiá èsser sonque lo testimoniatge de çò qu’aviá calgut complir e que, benlèu, caldriá encara complir, contre la terror e son arma inlassabla, ni per lors grandas dolors, totes los òmes que, coma pòdon pas èsser de sants e refusant d’admetre la calamitat, s’esperfòrçan çaquelà d’èsser de mètges.
D’efèit, escotant los cridals de jòia que montavan de la vila, Rieux se remembrava qu’aquela alegrança èra totjorn amenaçada. Sabiá plan çò qu’aquela molonada desconeissiá, e que se pòt legir dins los libres : que lo virus morís pas jamai, desapareis pas jamai, que pòt demorar d’annadas e d’annadas dormilhós dins los mòbles e las fardas, qu’espèra pacientament dins las cambras, las cavas, las malas, los mocadors e la papieralha e que, benlèu, lo jorn vendriá ont, pel malaür e l’ensenhament dels òmes, la marrana desvelhariá sos rats e los mandariá morir dins una ciutat aürosa ».
(Traduccion de l'explicit de La Pèsta d’A. Camus)
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada