Aquela prodigalitat de suplicis, qu’a pas jamai melhorat los òmes, m’a butat a espepissar se la mòrt es vertadièrament utila e justa dins un govèrn plan organizat.
Quin pòt èsser aquel dret que s’autrejan los òmes d’escanar sos egals ? De segur, pas lo que instituís la sobeiranitat e las leis. Aqueles son pas qu’una soma de totas las pichonas parts de libertat que cadun se’n priva ; representan la volontat generala, qu’es l’addicion de las volontats particularas. Qual auriá volgut daissar als autres lo poder de lo tuar ? Cossí, dins lo pichon sacrifici de libertat fach per cadun, i pòt aver lo sacrifici del mai grand de totes los bens, la vida ?
E aquò foguèsse, cossí aquel principi se va acordar amb aquel autre que ditz que l’òme es pas mèstre de se tuar e pasmens o deviá èsser se a pogut donar aquel dret als autres o a la societat entièra.
Tirat e revirat de Cesare Beccaria (1735 – 1794), Delle delitte e delle pene.
Dins Delle delitte e delle pene, fonda lo dret penal modèrne e se senhala subretot en desvolopant la tota primièra argumentacion contra la pena de mòrt.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada