Los Bielleses, gents duras
Un bordièr anava un jorn a Biella1. Fasiá un temps talament marrit que se podiá caminar pas qu'a pro penas. Mas l’òme aviá quicòm d’important a negociar e contunhava a marchar cap clin, contra pluèja e tempèsta.
Rescontrèt un vièlh que li demandèt :
- Bon Dieu ! Ont anatz, brave òme, atal amb tant de preissa ?
- A Biella, respondèt lo bordièr sens s’arrestar.
- Poiriatz dire almens : « Dieu o volguèsse. »
Lo paisan s’arrestèt, agachèt lo vièlh dreit a dreit e tornèt :
- Dieu o volguèsse vau a Biella ; e Dieu o volguèsse pas, i devi anar quand mème.
Mas aquel vièlh èra lo Senhor.
- Alavetz a Biella i anaretz dins sèt annadas, diguèt. Pel moment, fasètz un saut dins aquela sanha e demoratz i sèt annadas.
E lo bordièr se mudèt sulpic en rana, faguèt un saut e òp ! dins la sanha.
Sèt annadas passèron. Lo paisan daissèt la sanha, tornèt òme, se plantèt lo capèl sul cap, e tornèt prene lo camin del mercat.
Aviá pas fait tres passes, tornarmai lo vièlh.
- E ont anatz atal, brave òme ?
- A Biella.
- Poiriatz dire : « Dieu o volguèsse. »
- Dieu o volguèsse, va plan ; se que non, lo pache lo coneissi, e la sanha i sabi anar tot solet.
E foguèt pas possible de ne tirar mai.
ITALO CALVINO « Fiabe Italiane »
1 Vila italiana del Piemont
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada