Nos esclaira coma las ensenhas de la nuèit
Qu’acompanhan lo caminaire.
L’espandi m’es ostal
Ai lo cèl o las nívols per teulat
Volguèsses dintrar al mieu
Quand pas una pòrta se dobrís
Aquò’s que cap de batedís de pòrta
S’espandís entre tèrra e nivols.
Vau, cresi la tèrra mieuna
Los asuèlhs largs me son a posita
Quand dins un luòc me pausi
Sas gents venon mas gents
(Revirat de Al-Hutay’a, poèta arab, 600 - 679)
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada