La sarnalha
Filha naturala de la pèira asclada ont m’apiegi, m’escala per las espatlas. Se pensa que contunhavi la paret perque bolegavi pas e qu’aviái cargat un mantèl color muralha. Aquò fa plaser çaquelà.
La paret : sabi pas quin frejolum me passa per l’esquina.
La sarnalha : soi ieu.
Esclatan pels blats, coma una armada de soldatons ; mas d’un roge mai bèl, son inofensius.
Lor espasa es pas qu’una espiga.
Aquò’s lo vent que los fa córrer, e cada rogilhon s’atardiva, quand vòl, a l’òrle de la rega, amb lo blavet son país.
Luna nòva
L’ongla de la luna torna butar.
Lo solelh a desaparegut. Nos viram : la luna es aquí. Seguissiá, sens res dire, modèsta e pacienta retipaira.
La luna exacta es tornada. L’òme esperava, lo còr quichat dins l’escurina, tant aürós de la veire que sap pas mai çò que li voliá dire. De nivolassas blancas s’acèrcan de la luna plena coma d’orses d’una còca de mèl.
Lo somiaire s’esquina d’agachar la luna sens agulhas e que marca pas jamai res, jamai res.
Subte, nos sentissèm pas d’aise. Aquò’s la luna que s’alunha e nos emporta los secrèts. La vesèm encara a l’asuèlh qu’aurelheja.
Revirat de Jules Renard, Histoires naturelles
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada