LO CANT DE LAS SERENAS

Un còp la nau arribada en nauta mar, un ventolet abriva sa velocitat. Tòcan l’isla de las Serenas, que lors cants enfachinan los òmes. Son segudas al ran del rivatge, enrodadas dels òssaments dels òmes que lors cants an tirats cap a la mòrt. Ulisses pasta un tròç bèl de cera, fins a çò que venguèsse tebés e mòl. Tapa las aurelhas de sos òmes e lor dona l’òrdre de l’estacar al mast. Quand la nau arriba a portada de votz de la tèrra, las Serenas la veson.
Mandan per dessús las èrsas las nòtas de lor cant armoniós.
Ven, bèl Ulisses
Eròi a l’acrin de ta glòria
Arrèsta, atura ton vaissèl
Escota nòstra istòria doça coma mèl
Vira aquela negra proa cap al rivatge
Tasta las delícias
De jorns de nuèits plens de magia
Que son pas que pels eròis
Coneissèm ton nòble passat
Coneissèm çò que resèrva l’avenir
Arresta-te un brieu amb nautras e contunha puèi
Òme aürós, òme mai savi
Lors voses son tant encantairas qu’Ulysse es pres d’un grand desir de’n ausir mai. Brama e rufa las cilhas, demanda als òmes d’èsser destacat, mas aqueles pòdon pas ausir ni los bramals ni lo cant.
Quand son en securitat, fòra portada de las voses, los òmes se quitan la cera de las aurelhas e destacan Ulisses del mast. Se complimentan totes d’aver defugida la primièra trapèla.
Adaptat de l’Odissèa