D’aquesta passa èra totjorn fèsta. Bastava daissar l’ostal e traversar la carrièra, per venir coma baujas, e tot èra tan bèl, subretot de nuèit, que quand tornàvem completament mòrtas de cansièra esperàvem encara que quicòm arribèsse, qu’espetèsse un incendi, que nasquèsse un nenet a l’ostal, o quitament que trauquèsse subte lo jorn e que lo monde sortirián per carrièra e que se poiriá contunhar, camina que caminaràs, fins a las pradas e per delà las còlas.
Traduccion del libre de Cesare PAVESE, La bella estate (incipit)
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada