Li fau visita plan sovent, e cada còp que tiri la pèira, ai paur de lo tornar trobar e paur que i foguèsse pas. I es.
Amagat dins aquela cochada seca, neta, estrecha, plan a el, l’emplena coma cal, cofle coma un borset de cagadur. Una pluèja lo fague sortir, me ven al rescontre.
Qualques sauts pesucs e m’agacha de sos uèlhs roginoses.
Se lo monde marrit lo tracta de ladre, crenti pas de m’acoconar pròche d’el e d’acercar de la sia ma cara d’òme. Puèi mestrejarai una resta de descòr e t’amaganharai de la man, grapaud !
Dins la vida n’empassam de mai òrras.
Çaquelà, ièr, manquèri de delicadesa. Èra a fermentar, a gotejar, totas las verrugas crebadas.
- Pauròt, li diguèri, te vòli pas còrcachar, mas, Mon Dieu ! que siás òrre !
Dobriguèt una boca minharda e desdentada, de l’alen caud e me respondèt :
- E tu ?
Tirat e revirat de Jules Renard, Histoires naturelles.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada