Ernst Kazirra se’n tornava a son ostalàs somptuós comprat qualques jorns abans quand s’avisèt de luènh d’un òme que sortissiá d’un pichon portanèl, una caissa per l’esquina que, fin finala, carguèt sus un camion.
Capitèt pas a lo rejúnher abans que foguèsse partit. Alara lo seguiguèt en veitura.
Lo camion faguèt un long camin, fins a l’extrèma banlèga de la vila, e s’arrestèt a l’òrle d’una comba. Kazirra davalèt de l’autò per anar veire.
Lo desconegut descarguèt la caissa e, après qualques passes, l’escampèt dins lo vabre qu’èra comol de milierats d’autras caissas parièras.
S’acerquèt de l’òme e demandèt :
- T’ai vist sortir aquela caissa d’en çò mieu. Que i aviá dedins ? E quinas son totas aquelas caissas aquí ?
Aqueste l’agachèt e sorriguèt :
- Sul camion, n’ai encara d’autras per escampar. O sas pas ? Son los jorns.
- Quins jorns ?
- Los tieus.
- Los mieus ?
- Los tieus jorns perduts. Los jorns qu’as perdut. Los esperavas non ? Son venguts. Que ne faguères ? Agacha-los, sencers, encara vius. E ara...
Kazirra agachèt. Fasián un molon gigant. Davalèt pel penjal e ne dobriguèt un.
Dedins èra un camin de tardor e, al fons, Graziella, la sia promesa, que s’enanava per totjorn. E el que la cridava quitament pas.
Ne dobriguèt un autre. Èra una cambra d’espital amb, sul lièit, lo sieu fraire Giosuè qu’èra malaut e l’esperava. Mas el èra en viatge.
Ne dobriguèt un tresen. Al portal del vièlh ostal miserable, Duk, lo can fidèl, l’esperava dempuèi doas annadas, pas que pèl e osses. E el que pensava pas de tornar.
Sentiguèt quicòm que li quichava l’estomac. Lo camionaire èra dret sus l’òrle del vabre, immobil coma un justicièr.
- Sénher ! cridèt Kazirra. Escotatz-me. Daissatz-me almens aqueles tres jorns. Vos’n pregui. Almens aqueles tres. Teni moneda. Vos donarai çò que volètz.
Lo camionaire faguèt un signe de la man, coma per indicar un punt impossible d’aténher, coma per dire qu’èra tròp tard e que i aviá pas mai res a far. Puèi s’avaliguèt e, al meteis moment, s’avaliguèt tanben lo molon gigant de las caissas misteriosas.
E davalava l’ombra de la nuèit.
(Tirat e revirat de D. Buzzati, 180 racconti).
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada