Es lo temps de Nadal, e i a un fum de mond uèi dins lo metrò.
Subte, un tindament ressona. Sul pic, un òme se debigossa bravament. S’afana mai que mai. Tortilha que tortilharàs. Ensaja de s’enfonilhar la man dins la pòcha. Es malaisit qu’es pas de creire amb tot aquel mond quichats coma de sardas. Es pas de bon far qu’es sietat. Totjorn la musica, quina pega ! Quita pas de bolegar fèrme.
Ara s’es quilhat. Capitarà o pas ? Enfin, la man es dins la pòcha. Furga, fosega furiosament. E tot d’una, fin finala , sortís lo mocador. Raspa ! D’un gèst rabent mas biaissut, lo mocador trapa, còp sec ça que la, la gotassa que nasejava dangierosament e menaçava de s’escapar del cap d’un nas grandàs, roginós e lusent per s’escampar qual sap ont ?
La sonariá ?
Es lo despertador que campaneja, es ora de se levar !
E cric e crac lo sòmi es acabat.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada