UN RAJÀ QUE S'EMBÈSTIA

Un rajà que s’embèstia (Alphonse Allais, Un rajah qui s’embête, Conte d’Extrême-orient)

A ! òc, que s’embèstia lo rajà !
S’embèstia, coma, benlèu, s’es pas jamai embestiat de tota sa vida.
(E Boda o sap plan quant aquel paure rajà s’embestièt de còps !)
- Vos que risètz bèstiament, avètz ja vist un rajà que s’embèstia ?
- Non ?
- Alara rigatz pas bèstiament.
Victor Hugo qu’escriguèt, amb un talent incontestable e coma se joguèsse « Lo rei s’amusa », seriá benlèu pas estat capable d’escriure los dètz primièrs vèrses de « Lo rajà s’embèstia », e Victor Hugo èra pas senilh, ça que la.
Tornem al nòstre item, e o daissatz-me tornar dire, en cas qu’aquela longa digression o vos auriá fait desbrembar : lo rajà s’embèstia !
Es un afar plan entendut, vertat ? Finala, seriá fastigós de tornar sus aquel detalh que pòt a penas tocar nòstres pichons vejaires d’Occident : lo rajà s’embèstia ! Dins la cort nòrd del palais, l’escòrta espèra.
E, tanben, espèran los elefants del rajà.
Que, uèi, lo rajà deviá anar caçar lo jaguar.
A sabi pas quin moviment mòl del rajà, l’intendent a comprés : que l’escòrta dintre !
Que dintren los elefants !
Canhardejant, l’escòrta se sentís rabida.
Los elefants romegan marridament, çò qu’es lo biais, als elefants, de mostrar lor malcontentament.
Que, al contrari de l’elefant d’Africa que compren solament la caça als parpalhons, l’elefant d’Asia s'apassiona pas que per l’hunting del jaguar.
- Alara, menatz las baiadèras* !
Vaquí las baiadèras ! Aquí son las baiadèras !
Las baiadèras empachan pas lo rajà de s’embestiar.
- Anatz-vos passejar, las baiadèras ! Al diable !
E las baiadèras se’n van.
Té ! Entre las baiadèras, una pichona novèla que lo rajà coneissiá pas encara.
- Demoratz, pichona baiadèra, vos anetz pas ! E dançatz !
Vaquí que dança, la pichona baiadèra !
Òu ! Quina dança ! Lo gaubi de son pas, de son anar, de sas minas grèvas !
De vièlhs rites, òm diriá, de fòrça vièlhs rites que ne seriá la suprèma e embelinaira tradicion.
Òu ! Las arabescas que los penons escrivon sus l’onisca de las lausas ; òu ! la quasi drolariá religiosa de las mans menudetas e lentas !
Òu tot !
E vaquí qu’al ritme de la musica, comença de se despolhar.
Un a un, cada vestit, destacat lèstament, vòla a l’entorn.
Lo rajà es estrambordat !
A cada tròç de vestit que tomba, lo rajà despacientat, rauqueja e fa :
- Encara !
Encara un tròç de vestit de la pichona baiadèra tomba, e mai despacientat, mai rauquejant encara, lo rajà fa :
- Encara !
Ara, es tota nuda.
Lo pichon còs, jovent e fresc, es un encantament.
Se sauriá pas dire s’es de bronze infinidament clar o d’evòri un pauc rosat. Los dos benlèu ?
Lo rajà s’arbora e brama coma un fòl :
- Encara !
La paura pichona baiadèra paupeja per veire se s’es pas desbrembat quicòm. Mas non, es plan nuda.
Lo rajà agacha marridament los servicials e brama tornamai :
- Encara !
Aqueste còp an comprés.
Los cotelasses son desforrelats. Los servicials lèvan, non sens dexteritat, la pèl de la polida pichona baiadèra.
L’enfant endura, amb un coratge fòra nòrma, aquela grotesca operacion e lèu, apareis al rajà, coma una granada pèça anatomica, pantuganta e fumanta.
Totes sortisson per discrecion.
E lo rajà s’embèstia pas mai.
* Dançairas sacradas indoas