Non sabi dins quina ciutat
tombèt del cèl un plujarat
que tot òme a pena tocat
ne demorèt destimborlat.
Totes desenats manca un
escapat d'aquel revolum
que dins son ostal dormissiá
quand la mala raissa ploviá.
Aqueste, d'aver pro dormit
se levèt salve del resquit,
venguèt defòra entre las gents
que fasián fòls experiments :
un en camisa, l'autre nud,
un escupís coma un perdut
un tira pèiras a grand crit,
quand un renèga, l'autre ritz...
Lo que son èime aviá gardat
ne foguèt esmeravilhat,
ja comprenguèt qu'èran capbords
e agachèt a son entorn...
De l'avisar venir plan suau
diguèron: « Qu'es aquel colhaud
que çò que fasèm non pòt faire? »
Es inocent a lor vejaire,
e li cridan de fòl, de fat
qui lo carpana, qui lo bat,
qui lo brandís e qui lo buta
tant que lo paure en desbaruta fugís en grand pena
e grand mal s'amagar tot dreit a l'ostal. [...]
Pèire Cardenal (1180 – 1278) adaptat en occitan modèrne per Léon Cordes
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada