Ieu lo pacan que, çaquelà, a legit Manzoni, Tolstoi e Sienkiewicz, mas reconeis son inferioritat culturala. Tu, plena d’escrupuls, de retenguda, reservada, disi pas auturosa (mas quina pèl supèrba as, a pena la fregui soi galinat, digús t’o a jamai dich ?, quin ninòi soi, qual sap quant d’òmes te l’auràn dich) vas rafir ton pichon nas deliciós al mendre mot bargalhat. De ieu, qual sap quant n’auràs. Es pas extraordinari aquò ? Fai-me un poton, diablessa, fai-me la bèba.
Quicòm mai. Siás acostumada a la vilassa. Un jorn m’as dich que lo bram de las veituras, dels camions, las sirènas de las ambulàncias, lo craïnar dels trams, èran per tu coma una dròga que te facilitava lo trabalh lo jorn e lo sòm la nuèit.
Finala, siás una citadina comola d’electricitat per o dire atal. Aicí, al contrari, la tranquilitat es completa que de còps acaba per m’empepinar ieu tanben (o t’afortissi). La nuèit, macanicha ! pas que la votz del vent que bufa, lo batedís de las gotas sul teulat quand plòu, los cans que japan luènh quand fa luna. Non, non, jamai poiràs t’acostumar. E alara entrevesi las rebufadas, la nervositat, l’irritacion. Quin banaür, i pensas ?
Remembra-te, fa un brieu que los bans son estats publicats. Lo capelan espèra per nos maridar tre diluns de matin, del moment qu’arribèsses a l’ora .
En mai d’aquò, m’agrada lo fotbòl, causa qu’as en òdi. Ieu soi un vièlh « tifoso » de la Juventus e lo dimenge de ser, se las causas viran marridament, me’n perdi l’apetís. Amb los amics, coma o pòdes imaginar, parlam d’aquò de longa, quitament la setmana. Supausi que tu ne traparàs lo vòmit. Lo ser, m’agacharàs coma s’agacha un vèrme que serpateja. Finirem per nos pelejar, presumi que, de ta polida boca, sortiràn qualques paraulassas.
A prepaus : a las nòças, solide, pòs convidar qual vòls, poiràn dormir a l’albèrga del Terme aquí pròche, qu’es un ostal plan seriós. A mon compte, plan segur. Per çò qu’es de mos parents, o te disi tre ara, seràn un quarantenat al mens. Veni, cocolina, daissa-me t’abraçar, m’agrada quand fas lo morre.
Solide, dins las vilassas, las costumas son diferentas. Quand vas pas al cinema (a prepaus, as vist Waterloo ?, m’agradèt fòrça), retrobas qualques amigas non ? Anatz parlar dels problèmas de l’escòla, dels programas, anatz far un grop de trabalh coma se ditz, vos sentissètz monde superior, vertat ?
Lo ser, me sembla qu’o ai dich, m’agrada agachar la television, una marrida tissa non ? Pasmens, nos podèm endevenir. Soi d’acòrdi, de quora en quora, per t’acompanhar unas seradas en vila, tresaur mieu. Mas veses, la television aquò’s pièger que çò que pensas (tu qu’as totjorn refusat de l’agachar que ta portièra l’agacha tanben).
E doncas lo ser, perque l’amagar, tu tanben seguiràs la partida. Me maldiràs, benlèu. Te recauquilharàs dins un canton del sofà, jos un pichon capèl de lampa, a legir Teilhard du Chardin (es atal que s’escriu ?). Anem, amor mieu, trapa l’avion, una fusada interplanetària, un tapís volaire. Vesi pas l’ora. Ne pòdi pas mai. Veni, tresaur, o juri, serem malaüroses.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada