STANISLAS COQUINÀS

Stanislas de Bouffers (1738-1815)
La canongessa

Una polida canongessa
Portava dins d’ussas auturosas
La supèrbia de sos setze ans.
Un jorn, al sortir de la messa,
Davant lo Paire eternal,
Fàcia tot Israël,
Mentre que dobrissiá la molonada,
E s’avançava nas al vent,
Bronquèt e s’amorèt la divessa,
Cambas en l’aire, e cap en davant.
L’espatarrada foguèt tan sornaruda,
Que maldespièg totes sos aujòls,
Qui o volguèt, de sos quites uèlhs
Vegèt lo primièr punt de sa noblesa ;
Car tota noblesa ven d’aquí, se pòt brica denegar :
Aquel punt ne valiá la pena ;
L’ivòri, lo rubís, l’ebène,
An pas res de mai esbleugissent.
Aviá rason la coquineta ;
Lo bèl cavalièr que la menava,
Noble e crentós adolescent,
La tornèt levar tot rogissent,
E cobrissiá d’un biais decent,
Mas enfuocat, mas plen de gràcia,
La pudor desprovesida.
- E ! Sénher, diguèt a l’amagat,
L ’auràn vist los sénhers ciutadans?

(Traduccion a partir del site : https://domcorrieras.fr/dotclear/index.php?post/2009/11/18/La-chanoinesse-%28conte%29)