Digús pòt enclaure los uèlhs d’una femna quand s’acerca d’una fenèstra, ni l’empachar de correr lo monde fins a de raras desconegudas. Basta per aquò que se produsca de còps lo prodigi : la femna que legissiá una letra o que cosinava o parlava amb una amiga, agacha d’escondons cap a las vitras, tira las persianas o una cortina e, de sos uèlhs dormilhoses, començan a sortir descabestrats, cap a l’asuèlh, d’aucèls en banda que pas un ornitològue podriá classificar, pas un arquièr caçar, pas un amorós manhagar, e que prenon la volada cap al reialme inconcret d’ont se sap solament qu’es luènh, que digús l’a vist, e qu’aculhís totes los aucèls tremolants e ausards, lor ofrissent un endrech per que fagan lor nis per un moment.
Ma maire aguèt totjorn la costuma d’acercar la taula pròche la fenèstra ont legissiá o cosinava, e aquel ponch de la sala èra l’ancora, lo centre de l’ostal. Veniái aquí amb mos casernets per far los devers, e ja de dròlla, sabiái quora èra l’ora que mai li agradava per s’escapar : la del calabrun, aquela termièra entre doas luces, quand ja se destria pas plan las letras ni la color del fial, e qu’es malaisit de l’engulhar ; saupèri que quand abandonava suls genolhs l’òbra o lo libre e començava a agachar per la fenèstra, èra lo moment ont se n’anava en viatge. « Aluca pas encara lo lum » -disiá-, « que vòli veire lo calabrun ». Ieu demoravi, mas li parlavi gaireben pas jamai, pr’amor que sabiái qu’èra l’interrompre. E dins aquel silenci que tombava amb la nuèch sus son trabalh e mos casernets, a dicha de l’envejar, a dicha de l’agachar, aprenguèri cossí m’escapar ieu tanben. Puèi qualqu’un dintrava, alucava lo lum, e tornavan los contorns del cada jorn. « Bon, caldrà tirar las cortinas, » disiá ela, coma desrevelhada.
Mas dins lo sorríre especial qu’adocissiá sa cara, se podiá veire quant èra estada luènh, quant n’aviá vist. E donava enveja de se metre de genolhons per l’ajudar a obrir las malas e de li demandar :
« Quin present me pòrtas ? »
(Tirat e revirat de Carmen Martín Gaite, Desde la ventana).
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada