Aguèt pas léser de l'aténher abans que se n'anèsse. Alara l’acorsèt en autò. Lo camion faguèt un long camin, fins a la banlèga extrèma de la ciutat, e s’arrestèt al bòrd d’un valon. Kazirra clavèt l'autò e se n’anèt veire.
Lo desconegut descarguèt la caissa del camion, faguèt qualques passes e la lancèt dins lo vabre que n’èra plen de milierats e milierats d’autras caissas parièras. Kazirra s'acerquèt de l'òme e li demandèt :
- T’ai vist portar aquela caissa del mieu ostal. Que i aviá dedins ? E que son totes aquelas caissas ?
Aqueste l’agachèt e sorriguèt :
- N'ai encara sul camion a escampar. O Sas pas ? Son los jorns perduts .
- Quins jorns ?
- Los tieus.
- Los mieus ?
- Los tieus jorns perduts. Los jorns qu’as perdut. Los esperavas, vertat ? Son venguts. Que n'as fach ? Agacha-los, salves, encara confles. E ara...
Kazirra agachèt. Formavan una massa immensa. Davalèt lo penjal e n’obriguèt un. Dedins i aviá un camin de novembre, e al fons Graziella, sa promesa, que se n'anava per totjorn. E el la cridava quitament pas. N’obriguèt un segond.
I aviá una sala d'espital, e sul lièch son fraire Giosuè qu’èra malaut e l’esperava. Mas el èra en viatge per afars. N’obriguèt un tresen.
Al portanèl de l’ostal vièlh èra Duk, lo can fidèl, que l’esperava dempuèi dos ans, pas que pèl e òsses. E el que pensava pas de tornar.
Se sentiguèt quicòm pel pièch que l’ofegava.
Lo camionaire èra drech al bòrd del valon, immòbile coma un justicièr.
- Ò L’òme ! - cridèt Kazirra-. Escota. Daissa-me ne préner almens aqueles tres jorns. T’en pregui. Almens aqueles tres. Soi ric. Te donarai çò que vòls.
Lo camionaire faguèt un signe, coma per indicar un ponch inaccessible, coma per dire qu’èra tròp tard e que cap remèdi èra possible. Puèi desapareguèt, e al meteis moment desapareguèt tanben lo gigantèsc pilòt de caissas misteriosas.
E tombava l'ombra de la nuèch.
(Tirat e revirat de Dino Buzzati, 180 racconti)
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada