E de còps, coma lo vent subran enrabiat, la ràbia l’arrapava. Se pensava a la fèsta forana, au mercat dau necitge triomfant, au fum au bruch de las armas mòrtas, voidas, tan secas coma un nis abandonat de vèspas. Los bòrnis de la vida vertadièra. Aqueles que s’espompisson coma se lo mond èra estat fach pas que per eles, per sa bofióla, sa cròia, son anar majestós d’ases cargats de relíquias. E qu’an pas que mesprètz per los autres, que son pas coma eles, paures, umils, e los qu’an dau mond una autra idèa que la de la valença, e d’un bonaür nèci, assetats sus de sacas d’aur.
Èra d’aqueles que li basta pas las semblanças de la vida. Aviá d’uòlhs alandats sus la cara de la nuòch, e que l’atraversavan. D’uòlhs que bevián l’escur per i cercar la lutz. Los uòlhs terribles de l’agla vièlha que se gastèt la vista a mirar lo solelh.
Max Roqueta,
La casa di Dante.
Fa vingt ans que nos quitèt.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada